Fujimi 433028 1/700 Toku-19 IJN Heavy Cruiser Suzuya 1942

Suzuya był japońskim ciężkim krążownikiem pod którego stępkę położono w 1933 r., wodowano w listopadzie 1934 r., a wcielono do służby w Japońskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej w październiku 1937 roku. Długość okrętu w chwili wodowania wynosiła 200,6 m, szerokość 20,2 m, a faktyczna wyporność pełna, po modyfikacjach – 13.700 ton. Prędkość maksymalna krążownika Suzuya dochodziła aż do 37 węzłów! Główne uzbrojenie w chwili wybuchu II wojny światowej stanowiło 10 dział 203 mm w pięciu podwójnych wieżach, a uzbrojenie dodatkowe to m.in.: 8 armat 127 mm oraz 12 wyrzutni torpedowych kal. 610 mm.

Suzuya był trzecim krążownikiem typu Mogami. Krążowniki tego typu były początkowo budowane jako lekkie, tak aby spełnić wymagania stawiane prze rozbrojeniowy traktat waszyngtoński z 1922 roku. Co więcej, w chwili wodowania wypierały jedynie 9500 ton, zamiast 10000 ton przewidzianych tym traktatem dla krążowników. Jednocześnie posiadały potężne uzbrojenie artyleryjskie w postaci aż 15 armat 155 mm w pięciu wieżach po trzy działa! Japońscy konstruktorzy założyli jednak już w fazie projektowania późniejsze przezbrojenie jednostek tego typu w armaty 203 mm, co też faktycznie później miało miejsce. Jako na jednych z pierwszych okrętów japońskich zastosowano przy ich budowie techniki spawania, jednak w związku z niskim doświadczeniem stoczni w tym zakresie prowadziło to do problemów w eksploatacji – tak samo jak źle umieszczony środek ciężkości. W toku modernizacji wady te usunięto na wszystkich jednostkach tego typu. Szlak bojowy krążownika Suzuya w II wojnie światowej rozpoczął się w grudniu 1941 roku od wspierania japońskich desantów na Malajach. Od grudnia 1941 do marca 1942 wspierał kolejne japońskie desanty w Azji Południowo-wschodniej: przede wszystkim na Sumatrze i Jawie. W kwietniu tego samego roku wziął udział w rajdzie floty japońskiej na Ocean Indyjski. Suzuya wziął także udział w bitwie pod Midway w czerwcu 1942 roku. Przez dużą część 1943 roku Suzuya był poddawany modernizacjom w bazie w Kure – przede wszystkim otrzymał nowy radar oraz wyraźnie mocniejsze uzbrojenie przeciwlotnicze. W 1943 r. krążownik zdążył jednak wziąć udział w bitwie w Zatoce Cesarzowej Augusty. W 1944 roku wziął udział w bitwie na Morzu Filipińskim oraz w Zatoce Leyte. Krążownik został zatopiony 25 października 1944 roku.