Airfix 50182 Gift Set - Battle of Britain Memorial Flight - 1/72

Supermarine Spitfire to chyba najsłynniejszy brytyjski myśliwiec z okresu II wojny Światowej. Była to maszyna o konstrukcji całkowicie metalowej, w układzie dolnopłata, z charakterystycznymi, eliptycznymi skrzydłami, z usterzeniem klasycznym i podwoziem chowanym w czasie lotu. Oblot prototypu nastšpił 5 marca 1936 roku. Spitfire okazał się podstawową maszyną RAF podczas wojny, która radziła sobie z powodzeniem także po niej, pozostając w produkcji przez 10 lat. Historia Spitfire zaczęła się na biurku kreślarskim R.J. Mitchella, głównego projektanta firmy Supermarine. Pierwsze maszyny trafiły do jednostek RAF w 1938 roku ale kiedy zaczynała się Bitwa o Anglię w lecie 1940, na lotniskach znajdowało się juz 19 dywizjonów nowoczesnych myśliwców - razem z nieco starszymi Hurricane Wysp broniło 600 samolotów. Wraz z rozwojem działań wojennych Spitfire pełnił służbę wszędzie tam, gdzie działał RAF-na Dalekim Wschodzie, w Afryce Północnej i we Włoszech, w czasie lądowania w Normandii i walk we Francji, wreszcie w toku operacji w Niemczech w 1945 roku. Dla wielu Brytyjczyków stał się symbolem zwycięstwa w II wojnie Światowej. Ta wspaniała maszyna doczekała się co najmniej kilkunastu wersji produkcyjnych. Najważniejsze z nich to min. pierwszy produkowany na masowš skalę Spitfire Mk.I napędzany silnikiem Rolls-Royce Merlin II o mocy 1030 KM. To przede wszystkim ta maszyna tak wspaniale zapisała się w Bitwie o Anglię. Opracowano wiele podwersji tego modelu min. PR Mk IA (wersja rozpoznawcza) czy PR.IG (uzbrojona wersja rozpoznawcza). Kolejną ciekawą wersją był Spitfire Mk.V z silnikiem Rolls-Royce Merlin 45 o mocy 1440KM. Później montowano również silniki Merlin 50. Produkcja seryjna tej wersji ruszyła w 1941 roku i stanowiła odpowiedź RAF na pojawienie się Messerschmitta Bf-109F. Kolejna, bardzo udana z resztą, wersja to Spitfire Mk.IX, napędzany silnikiem Merlin 61 z 4-łopatowym śmigłem. Powstał on jako przeciwnik dla Focke-Wulfa Fw-190 i został wprowadzony do produkcji pod koniec 1941 roku. Wersja ta była wielokrotnie modyfikowana i np. w 1944 roku doczekała się nowego celownika żyroskopowego, powiększonego steru kierunku czy innego układu skrzydła. Inna ważna wersja to Spitfire Mk.XIV z silnikiem Rolls-Royce Griffon 61, ze śmigłem pięciołopatowym. Produkcja seryjna ruszyła od października 1943 roku. Jedną z ostatnich produkowanych seryjnie była wersja Mk.21. Wersja ta posiadała silnik Griffon 61, zdecydowanie wzmocnioną konstrukcję oraz poszycie, wydłużono skrzydła, zwiększając ich powierzchnię lotną. Produkcja seryjna ruszyła w marcu 1945 roku. Dane techniczne (wersja Mk.XIV) : długość: 9,14m, rozpiętość skrzydeł: 11,23m, wysokość: 3,05m, prędkość maksymalna: 717km/h, prędkość wznoszenia: 18,5m/s, pułap praktyczny: 13200m, zasięg maksymalny: 1815km, uzbrojenie: stałe- 4 karabiny maszynowe kal.7,7mm oraz 2 działka Hispano Mk II kal.20mm, podwieszane-do 225 kg bomb.

Avro Lancaster to brytyjski, czterosilnikowy, bombowiec strategiczny o konstrukcji metalowej w układzie średniopłata z okresu II wojny światowej. Oblot prototypu miał miejsce w styczniu 1941 i w tym samym roku ruszyła produkcja seryjna. Podstawą do stworzenia Lancastera był samolot Avro Manchester. Jako napęd służyły min. cztery silniki widlaste Rolls-Royce Merlin XX o mocy 1280KM każdy (Mk.I) lub silniki Bristol Hercules VI o mocy1737Km każdy, chociaż wykorzystywano też inne silniki. Produkcja seryjna odbywała się w zakładach Avro, Metropolitan-Vickers, Armstrong Whitworth, Vickers Armstrong oraz Victoria Aircraft i do początku 1946 roku, zakończyła się wytworzeniem 7377 samolotów. Powstały cztery główne wersje Avro Lancaster (Mk.I, Mk.II, Mk.III oraz Mk.X), które zewnętrznie były podobne do siebie. Avro Lancaster był podstawowym bombowcem strategicznym RAF, a jednocześni zdobył sobie opinię najlepszego. Był łatwy w pilotażu, miał duży udźwig oraz cechował się dużą żywotnością konstrukcji. Zdarzało się, że bombowiec był w stanie wykonać misję i wrócić do bazy, nawet pomimo awarii jednego silnika. Samoloty weszły do służby w grudniu 1941 roku i służyły w końca wojny, wykonując przede wszystkim zadania bombardowania strategicznego. To Lancastery z 617 Dywizjonu Bombowego RAF zostały w maju 1943 roku użyte do uszkodzenia zapór wodnych w Zagłębiu Ruhry. Dane techniczne (wersja Mk.I): długość: 21,11m, rozpiętość skrzydeł: 31,09m, wysokość: 6,25m, prędkość maksymalna: 456km/h, zasięg maksymalny: 4073km, pułap maksymalny 6500m, uzbrojenie: stałe- 8 karabinów maszynowych Browning kal.7,7mm, podwieszane-do 6300 kg bomb lub jedna bomba Grand Slam (10000kg) po modyfikacji komory bombowej.